ชีวิตที่ขาดเธอ (69x27)

ข้อมูลเบื้องต้น

“อีกเดี๋ยวหน่วยพยาบาลจะถึงแล้วครับ แข็งใจไว้”

 

“มุคุโร่ ขะ...ขอโทษนะ ไม่ไหวหรอก อึ่ก แค่กๆๆ”

 

สึนะเริ่มกระอั่กเลือดออกมา มุคุโร่บีบมือสึนะแน่น

 

“คุณอย่าพูดแบบนั้นนะ!!!”

 

สึนะยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัวไปมา

+++++++++++++++++++++++++++++++




อย่าลืมมาร่วมกิจกรรมด้วยกันนะคะทุกคน^ ^





ขอบคุณธีมจาก ^0^/

เนื้อเรื่อง

Shira kuma

เพลง : ชีวิตที่ขาดเธอ

ศิลปิน : Pup Potato

ผู้แต่ง : Ray_Sama

คู่ :  69 x 27

เมื่อก่อนไม่เคยได้คิด ผิดอะไรไม่เคยจะรู้ 
ไม่ได้ดูว่าในสิ่งที่กระทำ ทำให้ใครบางคนเสียใจ 
จนเมื่อจบตรงการแยกทาง ทุกๆ อย่างที่เคยทำไว้ 
ก็ได้กลับมาเตือนย้ำใจให้คิด ว่าฉันนั้นโง่แค่ไหน 

.

.

.

ปัง!!!!

เมื่อสิ้นเสียง นั้นร่างเล็กหนึ่งร่างก็ทรุดลงกับพื้นทันที

 ทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้วยหัวใจกระตุกแทบหยุดเต้นทีเดียว เขารีบพุ่งเข้าไปหา

ร่างนั้นอย่างรวดเร็ว

“วองโกเล่ๆๆ....สึนะโยชิครับ ทำใจดีๆไว้”

มุคุโร่ประครองร่างบางขึ้นมาแล้วพูดรั่วๆ เลือดสีสดไหลอาบเต็มพื้นไปหมด

มุคุโร่ไม่เคยกลัวเท่านี้มาก่อน

“มะ...มุคุโร่คุง อึ่ก”

.

.

อยากจะหมุนเวลาให้กลับยังไง ก็ไม่ย้อนมันคืนได้แล้ว 
ได้แต่ขอให้เธอได้โปรดอภัยให้กัน สักครั้งจะยอมได้ไหม 

.

.

“อีกเดี๋ยวหน่วยพยาบาลจะถึงแล้วครับ แข็งใจไว้”

“มุคุโร่ ขะ...ขอโทษนะ ไม่ไหวหรอก อึ่ก แค่กๆๆ”

สึนะเริ่มกระอั่กเลือดออกมา มุคุโร่บีบมือสึนะแน่น

“คุณอย่าพูดแบบนั้นนะ!!!”

สึนะยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัวไปมา

“ไม่...หรอก...ผมรู้...แต่แรกแล้วล่ะ...ว่ามัน อั่ก!! จะเป็นแบบนี้”

“ทำไม!!!”

“ไม่งั้น...นายก็จะตาย...เบียคุรัน...อึ่ก จะฆ่านายถ้าฉันไม่มาที่นี่”

“!!!”

“ตะ...แต่ก็ปลอดภัย....แล้วนะ”

“ทำไมๆๆ คุณไม่บอกผมคุณไม่ต้องทำก็ได้ ฮึก”

.

.

ช่วงชีวิตฉันที่ขาดเธอเหมือนจะตาย หัวใจมันทนไม่ไหว 
มันเคยแต่มองร้องหาว่าเธอ อยู่ไหนและเป็นอย่างไร 
กลับมาหาฉัน ได้โปรดเถอะนะคนดี ต่อจากนี้ที่เคยร้องไห้ 
จะไม่ทำให้เธอต้องช้ำและเสียน้ำตา 
กลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม รักกันอย่างเก่า 

.

.

“สึนะโยชิ อย่าทำอย่างนี้กับผม”

มุคุโร่ซุกใบหน้าอันปวดร้าวนั้นที่ใบหน้าของร่างเล็ก

“ฮึก ผม...ที่จริงอยาก...มีเวลามาก...กว่า นะ..นี่ ผมรักมุคุโร่คุงนะ”

“ผมก็รักคุณสึนะโยชิ”

สึนะค่อยๆเอื้อมมือขึ้นกุมใบหน้าของร่างสูงเอาไว้ มุคุโร่จับมือเล็กแน่นๆ

เวลานั้นอยู่เพียงเล้กน้อยเมื่อแววตาของร่างเล็กนั้นค่อยๆหมดไปพร้อมกับร่างที่แน่นิ่ง

ไร้การตอบสนอง มุคุโร่เบิกตากว้าง

“ไม่ ไม่ๆๆๆๆ เดี๋ยว สึนะโยชิๆ ขอร้องครับลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

มุคุโร่เขย่าตัวร่างเล็กแล้วพูดอย่างบ้าคลั่ง

“ที่ทะเลาะกันน่ะ ผมยังไม่ได้ง้อคุณเลยนะ อย่าสิลืมตาที”

.

.

แต่ก่อนไม่เป็นอย่างนี้ อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล 
อยากให้เธอได้ฟังว่าฉันละอาย ที่ทำให้เธอเสียใจ 
ทำให้จบตรงการแยกทาง ทุกๆ อย่างที่เคยทำไว้ 
คงไม่กลับมาเตือนย้ำใจให้คิด ว่าฉันนั้นโง่แค่ไหน 

.

.

น้ำตาที่ไม่เคยมีใครในโลกได้เห็นของมุคุโร่นั้นกำลังเอ่อล้น และไหลอย่างไม่สิ้นสุด

“อย่าทิ้งผมไป ฮึก”

มุคุโร่ก้มหน้าแนบอก ร่างบางของเขา

“ผมมันไร้กำลัง คนรักคนเดียวผมยังทำอะไรไม่ได้เลย”

ยิ่งคิดมุคุโร่ยิ่งเสียใจและโกรธตัวเองมากขึ้น

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”

.

.

อยากจะหมุนเวลาให้กลับยังไง ก็ไม่ย้อนมันคืนได้แล้ว 
ได้แต่ขอให้เธอได้โปรดอภัยให้กัน สักครั้งจะยอมได้ไหม 

.

.

มือที่คุ้นเคย

.

.

อ้อมกอดที่อบอุ่น

.

.

ความรักมากล้นที่มีให้แก่กัน

.

.

ไม่มีอีกแล้ว

.

.

ช่วงชีวิตฉันที่ขาดเธอเหมือนจะตาย หัวใจแทบทนไม่ไหว 
มันเคยแต่มองร้องหาว่าเธอ อยู่ไหนและเป็นอย่างไร 
กลับมาหาฉัน ได้โปรดเถอะนะคนดี ต่อจากนี้ที่เคยร้องไห้ 
จะไม่ทำให้เธอต้องช้ำและเสียน้ำตา 
กลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม รักกันอย่างเก่า 

.

.

“แล้วมุคุโร่ล่ะ”

เรียวเฮที่เพิ่งเดินมาถามขึ้นเมื่อทั้งวันนี้เขายังไม่เห็นคนที่กล่าวถึงเลย

“ไปที่นั่นอีกแล้วล่ะ”

ยามาโมโตะตอบพลางยิ้มเศร้าๆ เรียวเฮเมื่อได้ยินก้ถอนใจออกมาหนักๆทันที

“หมอนั่นน่ะ ไม่เหมือนเดิมเลยนะ”

“ก้แน่นอนล่ะ ก็หมอนั่นกับวองโกเล่น่ะ มีความสัมพันธ์ที่พิเศษมากกว่าพวกเรานี่นา”

แรมโบ้พูดขึ้น พวกเขารู้ดีเพราพวกเขาก็เสียใจมากทีเดียวที่ต้องเสียเพื่อนตัวเล็กของเขาไป

และก็เข้าใจเป็นอย่างดีทีเดียวว่ามุคุโร่จะรู้สึกยังไงเมื่อคนที่รักนั้นตายไปต่อหน้าต่อตา

โดยที่ตัวเขาทำอะไรไม่ได้เลย

.

.

รู้ว่าแผลที่ฉันนั้นได้ฝากยากจะลบมันไปจากใจ 
แต่ว่าขอได้ไหม ให้เป็นฉันได้ไหม ให้ฉันรักษาเธอเอง 

.

.

“คุณใจร้ายนะ”

มุคุโร่พูดกับร่างบางที่นอนอยู่ในโลง ที่มีดอกไม้ที่ร่างเล็กชอบ

ร่างบางผิวซีดขาว และถ้าไม่คิดอะไรก็ดูเหมือนแค่คนที่นอนหลับเท่านั้น

“ถ้าให้ผมตายแทนได้....ตอนนี้ผทก็จะทำ”

มุคุโร่พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง

.

.

ช่วงชีวิตฉันที่ขาดเธอเหมือนจะตาย หัวใจมันทนไม่ไหว 
มันเคยแต่มองร้องหาว่าเธอ อยู่ไหนและเป็นอย่างไร 
กลับมาหาฉัน ได้โปรดเถอะนะคนดี ต่อจากนี้ที่เคยร้องไห้ 
จะไม่ทำให้เธอต้องช้ำและเสียน้ำตา 
กลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม รักกันอย่างเก่า 

.

.

มุคุโร่จูบลงเบาๆที่ริมฝีปากซีดนั้น

“ผมจะรักคุณคนเดียวเท่านั้น”

มุคุโร่พูดแผ่วเบา

“และผมจะไม่ให้คุณต้องอยู่คนเดียวแน่ๆ”

มุคุโร่กระวิบข้างหูร่างเล็ก พร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาจ่อที่ขมับขอตนเบา

ปัง!!!!

“ผมจะมีชีวิตอยู่ ฮึก ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อคุณเพื่อหาทางแก้ คุณจะได้ไม่หายไปอีกสึนะโยชิ”

มุคุโร่ยิงไปที่ต้นไม้ก่อนจะพูดออกมา

“ผมจะมีชีวิตต่อไป ผมจะรักคุณตลอดไป”

.

.

อยากจะพูดให้รู้ว่า...รักเพียงเธอ

คนเดียว......

THE END

Don't cry because it is over, smile because it happened.
อย่าร้องไห้ กับสิ่งที่จบไปแล้ว แต่จงยิ้ม กับสิ่งที่เกิดขึ้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++